Wil je meer weten over het adopteren van een vizsla? Stuur ons dan een mail. Wil je meer weten over de Vizslavilág, kijk dan hier.
Samenstelling bestuur:
Ankie Wisse – Beute – Voorzitter
Reggie Maas – Secretaris
Andrea Nagny – Penningmeester
Samenstelling Raad van Advies:
AGP Derksen – dierenarts
EVEN VOORSTELLEN: ANKIE
Hoe het begon: 33 jaar geleden kregen wij onze eerste vizsla pup door een advertentie uit het vizslakrantje; het was de tijd voor internet 
Een lieve fokster uit Limburg gaf ons het vertrouwen, als jong samenwonend stel op een bovenhuis; ze zag onze liefde voor het beestje en de tijd die we voor hem beschikbaar hadden en dat was voldoende.
Haar verhaal en vertrouwen gebruik ik nu nog steeds in alle gesprekken die ik voer over herplaatsers.
Waarom herplaatsers?
Via een andere stichting ben ik 10 jaar geleden in de herplaatswereld beland. Onze Griekse asielhond Hazel is een foster failure (vorige week dat woord geleerd 
).
We waren gastgezin maar onder druk van onze kinderen is ze gebleven. En ze is een aanwinst voor ons gezin
De liefde voor herplaatsers en de vizsla’s gecombineerd resulteerde 6 jaar geleden in een faceboek groep en sinds vorig jaar officieel in stichting vizslaherplaatsing.
Mijn taak:
Bellen, praten, afwegen, luisteren, troosten, terugkoppelen, adviseren, ondersteuning geven en klachten behandelen
Soms heb ik het mis, dacht ik een mooie match te hebben gemaakt, maar helaas. Soms heb ik grote twijfel en blijkt het achteraf het beste adoptieplekje te zijn wat je je voor kan stellen.
Toch veel geleerd de afgelopen 6 jaar en met behulp van Reggie, Andrea en fijne vrijwilligers komen fouten steeds minder vaak voor.
De toekomst:
Met de mensen die we nu om ons heen verzameld hebben, lieve gastgezinnen en vrijwilligers gaan we gestaag door. Als ik zie wat Kovács Ildikó in haar eentje in Hongarije doet, is onze bijdrage maar een peuleschil, maar die peuleschil doen we met heel veel liefde en blijven we voorlopig nog wel even doen
Even voorstellen: Reggie maas
In 2017 was de boodschap van de revalidatie-arts vrij duidelijk: probeer je leven vorm te geven op een manier waarop je niet wegzakt in de kuil op de bank, met de beperkingen na de hersenoperatie leert leven en nieuwe hobby’s en sociale kring ontwikkelt.
Dat was slikken, maar om van elke tegenslag een voordeel te maken, sprak mijn echtgenoot die avond de legendarische woorden “ja, Reg, dat is erg, maar dan zouden we nu wel ruimte hebben voor een hond”.
Een hond? Eindelijk een vizsla, waar ik al een aantal jaar verliefd op was? Ik nam me voor de dag erna te gaan mailen met fokkers uit de buurt, om te horen wat er nodig was om in aanmerking te komen voor zo’n vizsla. Dochter, die net zo blij was en die me ooit op het spoor had gezet van dit hondenras, keek gelijktijdig even op marktplaats.
24 uur later zat er een onooglijk magere, 12 weken oude vizsla met kromme pootjes achterin de auto. Dochter leerde ondertussen haar griekse letters – waardoor de herplaatser Kappa ging heten. Meteen meegenomen, geld voor betaald, wél even contact gehad met de dierenarts van de hond maar niet met de fokker, niet eens mee proef gewandeld maar zo húp, achterin geladen. Online, tijdens diezelfde rit, toch maar een riem, mand, voer en wat nog meer besteld. Meteen gezocht naar een hondenschool die ons snel konden helpen, want wat wist ik nou van honden.
Je leest het goed. Onze Kappa was een herplaatser waarmee we echt álles hebben gedaan wat we als stichting afraden. Maar dat wist ik allemaal niet. Alleen dat het beest lief was, energie had, mij uit de kuil van de bank trok omdat hij weer naar buiten moest. Hij zorgde ervoor dat ik nieuwe mensen leerde kennen, nieuwe routines ontwikkelde én een deel van facebook aantrof waar ik nog nooit was geweest.
Dat was de Vizsla NL/BE groep, en later Vizsla herplaatsing. Ik las vooral, omdat ik er niet van overtuigd was dat mijn ervaring maatgevend was, of anderen kon helpen. Later liet ik me vaker horen, omdat ik op herplaatsing meeleefde met elke vizsla die een nieuw adres kreeg.
Toen vizsla herplaatsing groeide, kregen ze behoefte aan iemand die wat meer van de structuur was. Ankie vroeg me of ik interesse had. En na goed overleg thuis, met de revalidatie-arts in mijn achterhoofd (“je zult altijd veel meer op je grenzen moeten letten”), zei ik ja.
Ik ben blij dat ik die keuze heb gemaakt. Inmiddels hebben we 2 vizsla’s, en kan ik met iedereen die een vizsla uit Hongarije wil, meepraten over wat dat betekent. Hoe spannend dat kan zijn, maar ook hoe leuk. Als secretaris ben ik het liefst op de achtergrond, met mail, facebook, verslagen en excel. Voor mij is het ideaal omdat ik wél nuttig bezig ben, maar ruimte krijg om het op mijn tempo te doen, op een wijze die past bij mijn niet aangeboren hersenletsel. En als ik dan eens iets vergeet, over mijn woorden struikel in een telefoongesprek, of te veel stotter: omdat vizsla-liefhebbers over het algemeen lieve mensen zijn, krijg ik die ruimte ook. Dankzij Ankie en Andrea voel ik me volwaardig als bestuurslid.
En dankzij Kappa en Fudgy, en die ene zin van de revalidatie arts, voel ik me inmiddels een hondenliefhebber, naast het kattenvrouwtje dat ik ooit leek.